Adolf Ajhman, tvorac i izvršilac nacističkog Holokausta nad Jevrejima, osuđen je na smrt 15. decembra 1961. godine i obješen – pred smrt, umjesto posljednje želje, popio je čašicu “Karmela”, suvog izraelskog vina.
Ajhman je bio jedan od najvećih zločinaca svih vremena – organizovao je genocid nad milionima jevrejskih muškaraca, žena i djece, koji su strijeljani, obješeni ili masovno trovani u gasnim komorama.
Hvalio se da je ubio pet miliona Jevreja. On je kreirao politiku “konačnog rješenja” navodnog “jevrejskog pitanja”. Ajhman je, zapravo, studirao jevrejstvo, a postao je antisemita.
Od 1933. godine, bio je u nacističkom SS-u, a 1939. postaje šef odjeljenja za sprovođenje totalnog uništenja Jevreja u okupiranoj Evropi.
Godine 1945. pobjegao je iz Njemačke. Amerikanci su ga uhapsili, ali nisu shvatili ko je on. Pred njima je bio sitni neugledni čovječuljak koji je imao lažne dokumente na ime “Oto Ekman”.
I austrijske vlasti propustile su priliku da ga uhapse u ljeto 1947. godine, mada neki istorijski izvori tvrde da njemačka vlada, na čelu sa Konradom Adenauerom, nije bila zainteresovana za suđenje Ajhmanu, jer se bojala otkrivanja neugodnih istina o dojučerašnjem nacističkom djelovanju brojnih osoba u najvišem poslijeratnom njemačkom državnom rukovodstvu.
Nakon toga, Ajhaman dobija lažni humanitarni izbjeglički pasoš Crvenog krsta sa ulaznom argentinskom vizom, izdanom u Ženevi, na ime Rikardo Klement, tehničar po struci.
To prezime na latinskom znači – “blagi”, pa su mnogi istoričari smatrali da je Ajhman i na taj način pokazao jezivi cinizam i prezir prema svojim žrtvama.
SIN ANTISEMITA OTKRIO AJHMANOV IDENTITET
U ljeto 1950. godine, Ajhman je brodom iz Italije prebjegao u Argentinu, koja je bila raj za nacističke zločince iz svih krajeva svijeta, računajući i ustašku emigraciju.
Trajno se naselio u predgrađu Buenos Ajresa, gdje je kasnije došla i Ajhmanova supruga sa tri sina, mada je njemačkim poslijeratnom vlastima uporno tvrdila da – ne zna gdje joj je muž.
U strahu od “lovca na naciste” Simona Vizentala i izraelskih tajnih službi, Ajhmanovi su vrlo skromno živjeli, a on je radio neupadljive poslove. Nadao se da je time uspješno zametnuo svoj trag.
Ipak, sva Ajhmanova predostrožnost pokazala se kao promašaj, jer je njegov identitet razotkrila – sama porodica.
Naime, on je vaspitavao sinove kao izrazite antisemite, pa su oni otvoreno i na svim mjestima vrijeđali Jevreje.
Jedna od poznanica Ajhmanovog sina, Jevrejka čija je porodica stradala u logorima, prenijela je svom ocu ono što Ajhmanov sin priča, a sve to je preneseno izraelskim tajnim službama.
Ajhman je ubrzo lociran, ali je operacija morala biti pažljivo isplanirana, jer je ratni zločinac morao biti prvo otet u Argentini, pa prebačen u Izrael. Izraeleski specijalci su ga “pokupili” u blizini kuće, krili ga nekoliko dana na posebnim lokacijama i onda prebacili u Izrael, gdje mu je suđeno.
Ajhmanovo hapšenje izazvalo je diplomatski protest Argentine protiv Izraela pred Savjetom bezbjednosti UN.
Izraelska predstavnica u UN bila je tada Golda Meir, kasnije premijer, i bila je svjesna da za dovođenje Ajhmana na suđenje valja platiti visoku diplomatsku cijenu, pa je Tel Aviv naveo da su “otmičari djelovali kao privatne osobe, te da Izrael žali što je nekoliko njegovih državljana tom prilikom narušilo argentinski integritet”.
UN su osudile tu akciju, ali su pokazale razumijevanje za činjenicu da Ajhmanu treba suditi za stravične zločine nad Jevrejima.
Ostaće zapisano da su “nepoznati počinioci” u znak potesta zbog hapšenja Ajhmana išarali nadgrobni spomenik Karla Marksa, a u Vašingtonu je pred Bijelom kućom demonstriralo osam muškaraca, predvođenih osnivačem američke nacističke stranke.
SPALJEN I SKLONJEN IZ IZRAELSKIH TERITORIJALNIH VODA
Ajhman je za advokata izabrao Roberta Servatiusa, koji je petnaest godina ranije branio nekoliko optuženih na nirnberškom suđenju najvećim zločincima iz Drugog svjetskog rata.
Advokata je plaćala izraelska vlada, a izvještači su tvrdili da je Servatiusa više zanimao honorar nego unaprijed izgubljen pravni slučaj njegovog klijenta.
U cijeloj situaciji najgore je prošao pravni istražilac Avner Les, koji je proveo sa Ajhmanom ukupno 35 dana, tokom kojih je snimljeno 76 magnetofonskih vrpci.
Les je pričao da je tih dana bio “Ajhmanov ispovjednik” i da je morao da sluša užase i opise svega što se događalo u koncentracionim logorima. Suđenje je počelo 11. aprila i trajalo je do 14. avgusta 1961. godine pred Okružnim sudom u Jerusalimu.
Ajhman je odbacivao sve tačke optužnice – on je precizirao da se “u moralnom smislu osjeća krivim”, ali da, u pravnom smislu, nema odgovornost, jer je “samo izvršavao naređenja”.
Tokom suđenja, za Ajhmana je izgrađena staklena kabina otporna na metke, kako bi bio zaštićen od mogućeg napada ogorčene preživjele rodbine žrtava.
Ajhaman je proglašen krivim i obješen oko ponoći između 30. maja i 1. juna 1962. godine.
Neki izvori navode da je njegova posljednja izgovorena rečenica bila: “Živio sam kao bogoljubac, kao bogoljubac umirem”.
U nacizmu pojam “bogoljubac” ili “onaj koji ljubi Boga” označavao je osobe koje su prekinule svaku vezu sa Biblijom, ne samo sa Starim, već i sa Novim zavjetom, jer su oba za njih bili “jevrejski”.
Ajhmanovo tijelo spaljeno je u posebno projektovanoj i za tu svrhu izrađenoj peći, prethodno zagrijanoj do usijanja, u koju je na nosilima dopremljeno preko šina, tako da pri tome niko nije morao biti u dodiru s njim.
Sljedećeg dana, pepeo iz ohlađene peći sa izraelskog mornaričkog patrolnog broda izbačen je u more izvan teritorijalnih voda Izraela.
Tako je okončan život jednog od najvećih zločinaca svih vremena koji je sebe nazivao “blagom osobom”.
Agencije
